...!

به عیادت صمیمیّت در بیمارستان دل رفتم...!

بر روی در نوشته بود خطر مرگ...

مبتلا به میکروب غربت...

از پشت شیشه نگاهش کردم چه لاغر شده بود و چه نحیف می نمود...

دانستم که روز وداع نزدیک است...

مُشتهایش را باز نمود...

کف دستش قطره های اشکم بود که روزی به او بخشیدم...

به چشمهایم دست کشیدم خشک بودند...!

 

.